Rusia nuk do të rifillojë furnizimet me gaz ndaj Evropës derisa Perëndimi të heqë sanksionet. Kjo është lëvizja e fundit dëshpëruese e Kremlinit për të tr embur Evropën, në një kohë kur ndërprerja e furnizimeve po çon në rritjen e mëtejshme të çmimeve të energjisë në kontinentin e vjetër. Kur Vladimir Putin flet për Ukrainën, ideologjia fiton mbi racionalitetin dhe kompetencën.
Një gjë është e sigurt: Putini e di shumë mirë se mbyllja e çezmave të gazit për një kohë të pacaktuar, siç duket se ka vendosur të bëjë Gazprom, është e barabartë me përdorimin e b omb ës atomike: mund të bëhet vetëm një herë. Duke humbur atë që dikur konsiderohej si një furnizues i besueshëm (edhe në momentet më të këqija të Lu ftë s së Ftohtë, udhëheqësit komunistë u përpoqën të ruanin këtë reputacion), Evropa nuk ka zgjidhje tjetër veçse të ndryshojë burimet e furnizimit përgjithmonë.
Do të jetë e ndërlikuar dhe e vështirë, para së gjithash do të jetë e nevojshme rritja e flukseve nga furnizuesit alternativë nëpërmjet tubacionit (nga Algjeria në Libi) dhe rritja e kapacitetit të impianteve të rigazifikimit (që e bëjnë metanin të lëngshëm për ta transportuar atë me anije).
Evropa do të dalë fitimtare, Putin fu ndos Rusinë
Përfundimisht ekspertët besojnë se Evropa do të jetë në gjendje të rifitojë pavarësinë e saj energjetike. Dhe për një afat të gjatë ndeshja do të mbetet në duart e Rusisë.
Gazi nuk është naftë: duhen ndërtuar tubacione për ta transportuar atë. Do të duhen vite për të shkuar në Kinë nga fushat që sot “i shërbejnë” Evropës dhe më pas Pekini do të jetë në gjendje të përdorë pozicionin e tij të forcës, duke ulur të ardhurat e Moskës. Ose do të jetë e nevojshme të ndërtohen impiante rigazinifikimi.
E njohur dhe jo e pranuar që Rusia ka kapacitetin teknologjik për ta bërë këtë, kujt do t’i shesë gaz, duke pasur parasysh regjimin gjithnjë e më të ashpër të sanksioneve? Pa të ardhurat nga nafta dhe mbi të gjitha nga gazi, Rusia është, nga pikëpamja ekonomike, një entitet i parëndësishëm. Pa gaz dhe naftë, luf ta tashmë është e humbur në planin afatgjatë.
Lëvizja e fundit e dëshpëruar e Putinit
Prandaj, mbyllja e çezmave duket se është lëvizja e lojtarit të pokerit, i cili përpiqet të kompensojë një mbrëmje fatkeqe duke luajtur gjithçka në dorën e fundit. Një gjest i pamatur, në një farë mënyre i dëshpëruar. Europa ka frikë të jetë e ftohtë, por nga këndvështrimi i Putinit, i cili ka vendosur të luajë gjithçka që i ka mbetur me një goditje, situata duket edhe më e keqe.
Pëlqimi i pasigurt që rusët i rezervojnë atij bazohet në një kompromis: ju nuk na përfshini në luf tën tuaj, ne nuk protestojmë. Kremlini nuk shpall mobilizim të përgjithshëm, qytetet mbeten të qeta. Kështu, të va rfrit mes të varfërve të republikave më të largëta përfundojnë në front: Buryatë, Dagestan, Çeçenë, të paguar dhjetëfishin e pagës mesatare.
Ose të bu rgo surve që u premtohet liria në këmbim të gjashtë muajve të shërbimit në llogore. Por e gjithë kjo nuk mjafton. Dhe e njëjta gjë mund të thuhet për armët: Rusia nuk ka aftësinë të mbushë arsenalet që po zbrazen, mikropërpunuesit e armëve më moderne janë shumë përtej aftësive teknologjike të uzinave ruse. Moska mund t’i nxjerrë ato vetëm në tregun e zi ndërkombëtar dhe dita-ditës bëhet më e vështirë. Putin ka mbetur me një raund letrash. Shpresa e tij e fundit është që të trembë Evropën me gazin, se kundërshtari ka f ri k ë. Nga ana tjetër, Evropa është përgatitur.
Parisi do të dërgojë gaz në Berlin dhe do të marrë energji elektrike. Me paraqitjen e marrëveshjes, Macron ftoi të gjithë francezët në “kthjelltësi energjike”, e vetmja mënyrë për të pasur “fatin e tyre në dorë” në muajt e ardhshëm. Ndërsa nga Berlini zyrtarizuan vendimin për të mbajtur të hapur dy centrale bërthamore të paktën deri në prill 2023, duke mohuar përfundimisht planin e mbylljes që parashikonte ndalimin e centraleve atomike deri në fund të 2022. Franca dhe Gjermania nënshkruan një marrëveshje mbështetjeje reciproke në funksion të dimrit.