Fati i çuditshëm i të panjohurve ndryshoi gjithçka kur ajo më pak e priste. Unë jam 43 vjeç. Unë jam një grua e zakonshme. Mos ngurroni të thoni – një mi i zakonshëm gri. Unë nuk jam edhe aq e bukur, nuk kam një figurë të shum të bukur. Jam vetëm.
Nuk u martova dhe as nuk desha, sepse mendoj se thuajse të gjithë meshkujt janë të njëjtët që kanë tendencë të mbushin barkun dhe të ndezin divanin.
Unë jam fëmija i vetëm në familje. Nuk kam vëllezër e motra, vetëm prindër të moshuar. Kam disa të afërm, por nuk komunikoj shpesh me ta. Dhe nuk dua. Unë jetoj dhe punoj në Gjermani për 15 vjet. Unë jetoj në një pallat mesatar në një lagje mesatare. Unë nuk dua fëmijë. Për Vitin e Ri, shkova në Arkhangelsk për të vizituar prindërit e mi.
Përndryshe, unë shkoj në shtëpi një herë në vit. Këtë Vit të Ri, vendosa të pastroj frigoriferin e tyre. Gjeta një tufë ushqimesh të ngrira. I paketova gjithçka në një kuti dhe e çova për ta hedhur. Hyra në ashensor dhe në të ishte një djalë, ai ishte rreth 7 vjeç.
Ai po shikonte kutinë time. Shkova te koshi dhe ai më ndoqi. Ai më pyeti: A mund te jepni? Thashë se ishte e skaduar. Dhe pastaj mendova – mirë, ai do, do t’ia jap, nuk është prishur. E mori me kujdes kutinë, e vendosi në gjoks dhe e përqafoi. E pyeta se ku ishte nëna e tij.
Ajo është e sëmurë, ashtu si edhe motra e tij. Ajo nuk mund të ngrihet, tha ai. U ktheva dhe shkova në shtëpi. Unë përgatita darkën. Unë e vendosa atë. po mendoja. Diçka më preku. Djali ishte në kokën time gjatë gjithë kohës që mendoja për të. Unë kurrë nuk kam qenë e dhembshur dhe e etur për të ndihmuar të tjerët. Por diçka më preku tani – mora pothuajse të gjithë ushqimin nga shtëpia dhe u nisa për në ashensor.
Pastaj kuptova se nuk e dija në cilin kat jetonin. Unë e di vetëm se ata janë lart. U ngjita kat më kat, dhe për fat, djali hapi derën dy kate më vonë. Në fillim ai nuk kuptoi asgjë, pastaj u tërhoq në heshtje dhe më la të hyja. Apartamenti nuk ishte dhe shumë modest, por shumë i pastër. Nëna ishte shtrirë në krevat, e përkulur pranë foshnjës. Mbi tavolinë ishte një shtambë me ujë dhe disa lecka të vjetra. Vajza ishte duke fjetur. Nga gjoksi i saj dëgjohej diçka.
A keni ndonjë mjekim? Nuk mund të mos pyesja. Ka diçka, tha ai dhe më tregoi një farmaci të vogël në shtëpi. Tableta të vjetra të skaduara, për t’u hedhur. Gruaja u zgjua. Ai e preku vajzën në ballë. Ajo u kthye dhe më pa. Ajo më shikoi aq e zbehtë. Ku është Toni? I erdhi vetëdija dhe u shqetësua për djalin e tij.
Thashë se jam fqinj. Ajo pyeti se çfarë ndodhi me të dhe fëmijën. Kam thirrur një ambulancë. Ndërsa prisnim, e lashë të hante sallam dhe të pinte çaj, se si do ta ushqente fëmijën? Ajo hante pa përtypur. Kush e di sa e uritur ishte ajo.
Mjekët erdhën, ekzaminuan, përshkruan një tufë ilaçesh dhe injeksione. Shkova në farmaci dhe bleva gjithçka. Shkova në dyqan dhe bleva qumësht dhe ushqim për fëmijë. Për disa arsye, bleva edhe një lodër. Një majmun qesharak me ngjyrë limoni. Unë kurrë nuk kam blerë asgjë për asnjë fëmijë më parë. Emri i gruas është Ana. Ajo është 27 vjeç.
Ajo ishte rritur nga gjyshja e saj, e cila vdiiq nga tuberkuIozi kur Ana ishte 15 vjeç. Në moshën 16-vjeçare ajo u punësua në një dyqan dhe në moshën 18-vjeçare u dashurua me një djalë që i premtoi se do të martohej me të. Kur ajo mbeti shtatzënë, ai u zhduk. Ajo punoi deri në ditën e fundit të shtatzënisë, duke mbledhur para. Ajo e dinte se nuk kishte njeri që ta ndihmonte.
Kur Toni ishte një muajsh, e lashë vetëm në apartament dhe shkova të pastroj. Ajo takoi një burrë tjetër që i premtoi se do të martohej me të. Historia u përsërit. Ajo lindi sërish, ishte sërish vetëm. Tani me dy gojë të tjera të uritur. Pronari i dyqanit ku ajo punonte e përdhυυnoοi pas lindjes së dytë dhe e pushoi nga puna. Të gjitha këto më tha teksa prisnim një ambulancë. Nuk fjeta atë natë. Mendimi. Pse jetoj? Pse jam kështu? Nuk shqetësohem për prindërit e mi, nuk i telefonoj. Nuk dua njeri. Dhe nuk pendohem. Unë po grumbulloj para, tashmë i kam shumë. Dhe nuk kam kohë për t’i humbur ato. Dhe pastaj në jetën time hyjnë të huajt me një fat të pazakontë, njerëz që nuk kanë asgjë për të ngrënë.
Në mëngjes, Toni la një pjatë me petulla para derës sime dhe u largua. Qëndrova me një pjatë në duar dhe ngrohtësia e saj sikur më ringjalli. Doja gjithçka menjëherë – të qaja, të qeshja, të haja petulla. Nuk është një qendër e vogël tregtare jo shumë larg nga ndërtesa. Shkova dhe bleva një tufë rrobash për një vajzë dhe një djalë. Bleva edhe batanije, jastëk, të brendshme. Ushqimi, vitaminat. Doja t’i blija gjithçka. Ndihesha e nevojshme.
Kanë kaluar dhjetë ditë nga takimi ynë dhe filluan të më thërrisnin teze Rita. Ana mori një punë si rrobaqepëse. Jeta e tyre ka ndryshuar që kur jemi njohur. Dhe jeta ime ndryshoi. Fillova të telefonoja prindërit e mi. Unë u luta për fëmijët e sëmurë. Nuk e kuptoj si kam jetuar kështu për kaq shumë vite.
Tani vrapoj në shtëpi nga puna çdo ditë. E di që po më presin. Dhe më shumë se kaq – së shpejti do të shkojmë të gjithë së bashku në Arkhangelsk te prindërit e mi. I bleva të gjithë biletat. E kuptova – nuk kam asgjë tjetër për të jetuar përveç tyre. Dhe për çfarë jetoni?